دهه ۱۳۷۰ مانند هزاران دانشجوی هموطنم، ساکن کوی دانشگاه تهران در محله «امیرآباد» تهران بودم؛ مجموعه‌ای خوابگاهی با تلخ و شیرینی‌های فراوان زندگی دانشجویی که بی شک یکی از ویژگی های برجسته اش، وجود ساختمان دانشجویان خارجی آن بود.

در حافظه تاریخی ایران، تبریز بیش از هر شهر دیگری با واژه «اولین» گره خورده است. از نخستین چاپخانه و مدرسه نو گرفته تا نخستین شهرداری و خیابان سنگ‌فرش‌شده، این شهر همواره در نقش پیشگام تجدد ظاهر شده است، اما همین «پیشگامی» در گذر زمان به نوعی وسوسه تبدیل شده است: وسوسه تکرار افتخار، نه تجربه دوباره آن. 

ترکیب «غلام» در کنار اسامی ائمه، مفهومی بود که آدم‌ها را به روش و منش زندگی آن بزرگان می‌رساند. نمی‌دانم چه شد که به دنبال استحاله بسیاری از مفاهیم فرهنگی، این غلام‌ها به یکباره «امیر» شدند. یعنی «غلامعلی و غلامحسین و غلامرضا» به مرور «امیرعلی و امیرحسین و امیررضا» شدند.

آتش در بازار تاریخی تبریز، اگرچه با حضور به موقع آتش‌نشان‌ها خاموش شد، اما به گفته سخنگوی آتش‌نشانی تبریز، هفت مغازه این مجموعه تاریخی را در بازار گرجی‌ها، طعمه شعله‌های سرکش خود کرد.

در هفته‌ها و ماه‌های اخیر، بار دیگر زمزمه‌هایی از اجرای پروژه‌های عظیم و پرهزینه انتقال آب از منابعی چون خلیج فارس، دریاچه وان یا دریای سیاه به میان آمده است. طرح‌هایی که نه‌تنها از منظر اقتصادی و زیست‌محیطی غیرقابل توجیه‌اند، بلکه عملاً بازتولید همان نگاهی هستند که دریاچه را به این وضعیت کشاند

ادعای استاندار آذربایجان‌شرقی درباره این‌که از زمان آغاز مسؤولیت در کمتر از یکسال گذشته به اندازه ۱۷ استاندار گذشته با بحران‌های مختلف مواجه بوده است، نشان می‌دهد ایشان یا با تاریخ ۴۵ ساله آذربایجان‌شرقی آشنایی ندارد، یا مفهوم «بحران» را به خوبی در نیافته‌ است.

    تبریز، این شهر پرصلابت و مملو از تاریخ، دو روز را در دل تقویم خود دارد که هرکدام روایتگر بخش مهمی از هویت این دیار است: چهاردهم مرداد، روز مشروطه، و بیست و نهم بهمن، سالگرد قیام مردمی که علیه استبداد ایستادند. اما گویا این دو روز قرار نیست هم‌زمان به رسمیت شناخته شوند؛ بلکه بین مسئولان و مردم تبریز بر سر کدام روز باید به عنوان «روز تبریز» نام بگیرند، اختلافی جدی شکل گرفته است.

بعد از 24 سال تلاش و انتشار 711 شماره، دل کندن از دنیای کاغذ و هجرت به فضای مجازی سخت است. بی‌رحمانه سخت! برای ما که صدای خِش‌خِش کاغذ، بوی تازه‌ی جوهر و هیجان دیدن نسخه‌ی تازه‌ی هفته‌نامه آذرپیام را با وَلَع صبحگاهی هورت می‌بلعیدیم... به والله این کوچ اجباری چیزی کم از ترک خانه‌ی پدری نیست! اما مگر چاره‌ای هست؟

قول نمی‌دهم دنبال‌رو موج شویم. ما اسیر فالوور خَری، لایک‌گدایی، یا پروپاگاندای سخیف نخواهیم شد.  ما نه محتوا را با عدد می‌سنجیم، نه صداقت را با ویو. ما به جای «زیاد» گفتن، «درست» گفتن را برمی‌گزینیم.